De voordeur in, de achterdeur weer uit.

Kent u die uitdrukking? Als iemand dat zegt over een bepaalde handelswijze zegt hij of zij eigenlijk dat het zinloos is.
Alle uitkeringen in ons land die niet gerelateerd zijn aan een inkomen kennen de zogenaamde voordeurdelerkorting. In de visie van de overheid gaan mensen met een uitkering die een huis gaan delen ten onrechte profiteren van het financiële voordeel dat hen dat oplevert. Ze worden gekort op hun uitkering. Er wordt in dit land dus heel veel ‘alsof’ gewoond. Op papier is de woning bewoond, maar in de praktijk woont er niemand. We kunnen de samenleving heel veel geld besparen als we mensen met uitkeringen gaan stimuleren om vooral woningen te gaan delen. Dus de uitkering niet verlagen maar verhogen. Dit leidt ongetwijfeld tot een betere en efficiëntere benutting van de bestaande woonruimte. Met de nieuwbouw van woningen zijn immers heel veel maatschappelijke kosten gemoeid. Dus alleenstaande AOW-ers die nu een latrelatie hebben gewoon stimuleren om te gaan samen wonen. Allebei honderd euro erbij en er is weer en woning beschikbaar voor een woningzoekende. De hele discussie over kinderen die ouders in huis nemen is in dit licht onzinnig. Geef deze oudere een premie, zeg 200 euro per maand, bespaart ook nog heel veel op de zorgkosten. Dat is pas de voordeur in en niet de achterdeur weer uit.