Ik ben mijn professionele leven begonnen als chemisch analist. Ik leverde een bijdrage aan de ontwikkeling van een nieuw product. Dit nieuwe product zou de Pakistaanse juteboer uit de wereldmarkt drukken. Deze gedachte beviel mij niet. Ik heb mijn militaire dienst gebruikt om mij te oriënteren op een andere maatschappelijke carrière. Ik ging naar de Sociale Academie en werd opgeleid tot opbouwwerker. Dat vak heb ik al met al zeven jaar uitgeoefend. Opbouwwerker ben je zeven dagen in de week en 24 uur per dag, althans zo dacht ik er toen over. Ik ondersteunde mensen die zich daadwerkelijk bemoeiden met hun eigen woon- en leefsituatie, in de straat, de buurt de wijk. Ik leerde ze vergaderen, brieven schrijven, processen voeren, deskundigen inschakelen. Ik heb huurders- en wijkverenigingen opgericht, jeugd- en buurtcentra gebouwd, bewoners geleerd om voor hun eigen buurt op te komen en een daadwerkelijke bijdrage te leveren aan de kwaliteit van leven. Opbouwwerk was een professionele werksoort, de bewoners bepalen en het opbouwwerk faciliteert en ondersteunt. Opbouwwerk speelde een belangrijke rol bij de grootschalige stadsvernieuwing eind zeventiger en begin tachtiger jaren van de vorige eeuw. In de grote recessies van de tachtiger jaren is het meeste opbouwwerk door de gemeenten wegbezuinigd, ook met politieke motieven.
Het debat over het belang van maatschappelijk participeren, de rol van de lokale overheid in het kader van de WMO en het belang van de leefbaarheid in buurten is nadrukkelijk op de politieke agenda gekomen. De leefbaarheid wordt alleen maar gediend bij integrale concepten. Dus niet alleen wonen en woonomgeving, waar ook welzijn en welzijnsvoorzieningen en zorg en zorgvoorzieningen. Zorg is zorg voor mensen. Zorg is een menselijke waarde.
De samenleving heeft opbouwwerkers nodig die in het directe contact met bewoners, diezelfde bewoners helpt om plannen te ontwikkelen om hun eigen buurt te verbeteren, alleen zulke plannen zullen slagen, want bewoners zeggen wel dat niet alleen hun buurt moet worden opgeknapt, maar dat ook hun schulden moeten worden gesaneerd, hun gezondheid moet verbeteren en dat hun jeugd recht heeft op goede opvang. Daarbij gaat het niet alleen om onderwijs maar ook om werk en vrije tijd. Bewoners knopen alles aan elkaar. Professionals verkokeren. Dat was zo en zal altijd blijven. Ik roep daarom de zorgprofessionals op om vanuit integrale concepten te verkennen welke rollen zij kunnen vervullen bij de verbetering van de leefbaarheid in de wijk , buurt of dorp waar hun voorzieningen zijn gevestigd. Die initiatieven zijn het vermelden waard.
